Her sey ust uste gelmis gibi hissediyorum. Bana haftalar gibi gelen 6 gunden sonra sevgilime kavustum. Biz ayri kalmayi sevmiyoruz. Ya da ben ayri kalmayi sevmiyorum sanirim. Etrafimda her sey ters gidiyomus gibi geliyo. O yuzden o 6 gun sonunda mukemmel bi gun gecirdim. O gunun 14 Subat olmasi hic bi anlam ifade etmiyodu cunku o'nlayken zaten hep mutluydum. Hep sevgilimin gunuydu. Duygularimi saklamam. Daha dogrusu saklayamam. Keske yapabilsem bazen. Hayatim o kadar kolaylasirdi ki becerebilsem. O gunden sonra dogru duzgun gorusemedik. 17si aksami bulusmak icin sozlesmistik ama sakarligim yuzunden yasadigim bilek burkulmasi her seyin icine etti. Yorgun argin gelip beni eve birakmak zorunda kaldi. Bi yanim onun beni birakmasini isterken bi yanim yorgun oldugu icin ve aksami mahfettigim icin beni almadan evine gidip dinlenmesini istiyodu. Sanirim ikinci secenek icimde biraz daha baskindi. Kotu hissettim kendimi. Huzursuz, oyunbozan, problemli. Yine de onu yarim saatligine de olsa gordugum icin mutluydum. Simdiyse oturdum bunlari yaziyorum. Cunku yarin sabah gidiyorum ama sevgilimi o yarim saatten daha uzun goremedim, koklayamadim, sarilamadim. Cunku bu aksam sakat ayagima ragmen onu 1 saat de olsa gormek istedim ama yine benim yuzumden (kendimi mi sucluyorum bilmiyorum ama) goremedim. En erken Pazartesi gunune kadar yine goremiycem. Ama ben cabuk ozluyorum. Ama ben gormek istiyorum. Isler benim istedigim gibi gitmeyince, karsimdaki beni anlamayinca ya da iletisim kurmayi beceremiyorum diye beni suclayinca ben kendi kendime kirilip kabuguma cekiliyorum. Iste boyle boyle gucsuz hissediyorum. Yalniz hissediyorum. Kaciyorum. Sacmaliyorum. Seviyorum. Sacmaliyorum. Onun blog'umdan haberi bile yok. Evet, sacmaliyorum.
K.
p.s: Yarin gidiyorum o yuzden su an "leaving on a jetplane" caliyo. Arabayla gittigim halde.. Umarim yazinin basinda bahsedilen "korkulan"lar basa gelmez. Umarim yine benim husn-u kuruntularimdan ibarettir her sey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder